Περί ξεπουλήματος ο λόγος (αναδημοσίευση ανοικτής επιστολής συναδέλφου μηχανικού)

Περί απεμπόλησης της δημόσιας περιουσίας μας ο λόγος

Ενώπιον όλων των Γαλατσιωτών
Ανοιχτή Διαμαρτυρία
Αθανάσιου Καρανάσιου, πολιτικού μηχανικού, κατοίκου της πόλης

Για την παραίτηση της Διοίκησης του Δήμου, όσο και για την ανοχή όλων σχεδόν των δημοτικών συμβούλων της «αντιπολίτευσης» και όλων των συλλογικών φορέων της περιοχής,
Από κάθε επιβαλλόμενη (αυτονόητη) ενέργεια για την προστασία των ελεύθερων χώρων του Γαλατσίου, που μεταβιβάστηκαν με την από 25/4/2013 διυπουργική απόφαση στο ΤΑΙΠΕΔ για ξεπούλημα και αλλαγή χρήσης.

Αγαπητοί συμπολίτες,

Αν και διακινδυνεύω, να χαρακτηριστώ «γραφικός», κατά τις συνήθεις συμπεριφορές της κατεστημένης αταξίας, μπροστά στη σοβαρότητα του θέματος δεν θεωρώ τίποτα ιερό, που να μη μπορεί να λεχθεί. Λόγω της θέσης μου ως μεμονωμένου πολίτη, ένα μέσο αντίδρασης έχω, τη διαμαρτυρία. Γιατί, καθένας έχει το δικαίωμα, να εκφράζει και να πρεσβεύει τις πεποιθήσεις του. Καμία ιδέα, κανένας λόγος, ποσώς μάλλον καμιά αντικοινωνική πολιτική πρακτική δεν πρέπει, να μένουν αλώβητες από την κριτική και το χλευασμό. Όταν μάλιστα θίγονται ζωτικά συμφέροντα των ενεργών πολιτών στους οποίους συνειδητά ανήκω. 
Σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο της τοπικής αυτοδιοίκησης τα δημοτικά όργανα υποχρεώνονται, να προασπίζουν τα συμφέροντα της δημοτικής κοινωνίας και να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού τους ελεύθερους κοινόχρηστους χώρους. Με την παραπάνω πράξη, ως γνωστόν μεταβιβάζονται στο ΤΑΙΠΕΔ για ξεπούλημα -ΜΕΤΑΞΎ ΤΩΝ 100.000 ΣΤΡΕΜΜΆΤΩΝ ΣΕ ΌΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ούτε ένα ούτε δύο ή δέκα, αλλά 30 ολόκληρα στρέμματα από τα τελευταία εναπομείναντα δημόσια κτήματα και τα δάση γύρω από το άλσος Βεϊκου και τα Τουρκοβούνια. 
Νομοτελειακά, μέσω αυτών των συμβολαίων –ΕΡΗΜΗΝ ΤΟΥ ΕΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ- ο πωλητής (δηλαδή τα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ), αποξενώνεται γενικά από κάθε τίτλο και δικαίωμα κυριότητας, νομής και κατοχής στα πωλούμενα ακίνητα και αναγνωρίζει τον αγοραστή ή την οποιαδήποτε αγοράστρια εταιρεία, ότι μπορεί στο εξής να τα κατέχει, νέμεται και διαθέτει ελεύθερα, όπως θέλει, με πλήρες και απόλυτο δικαίωμα ιδιοκτησίας. Κατά συνέπεια ανοίγονται οι ασκοί του Αιόλου για αλλαγές χρήσεις και για επικίνδυνους δούρειους ίππους μέσα στον ιστό της πόλης.
Ποια η αντίδραση της δημοτικής αρχής και όσα πολιτικά δεκανίκια την πλαισιώνουν ή την ανέχονται; Καμία! Άκρα του τάφου σιωπή! Ούτε καν μια τουφεκιά στον αέρα! Αναγορεύονται οι ίδιοι σε ανώτερους δικαστές και κρίνουν, όχι με τη βούληση για την ακύρωση των προκλήσεων, αλλά μετατρέπονται άμεσα ή έμμεσα έμπρακτα ή παραιτούμενοι από κάθε οφειλόμενη ενέργεια, σε συνεργάτες ή αρωγούς των κολάσιμων μεταπρατών, οι οποίοι βαφτίζουν τη δημόσια περιουσία σε ιδιωτικό τσιφλίκι τους! Φευ!
Επειδή προσβάλλεται η προσωπικότητά μου. Επειδή ως κάτοικος του Γαλατσίου θίγονται οι όροι διαβίωσής μου από την περιβαλλοντική υποβάθμιση. Επειδή οι πολιτικοί ταγοί, τα όργανα του Δήμου, όπως και οι συλλογικοί φορείς της πόλης απαξιώνουν τα θεσμοθετημένα καθήκοντά τους και τα ιδρυτικά καταστατικά τους. 
Για όλους αυτούς τους λόγους, με βαθιά επίγνωση και ελεύθερη συνείδηση, διαμαρτύρομαι έντονα, ενώπιον κάθε σχετικού οργάνου, αρχής και εξαπτέρυγό τους και καταγγέλλω αυτούς στους κατοίκους του Γαλατσίου και των πέριξ περιοχών, όπως και ευρύτερα ενώπιον του ελληνικού λαού.

Αθήνα, 3 Σεπτεμβρίου 2013 (Με την ευκαιρία, χρόνια πολλά στους πάλαι ποτέ αντιστασιακούς δημοκράτες. Γιατί σιωπούν;)

Ελλαντιστάν, Αρχαιολογία and the other stories...

...ή αλλιώς, οι περιπέτειες ενός δύσμοιρου ιδιοκτήτη στην Ελλάδα του 20ου και του 21ου αιώνα. Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που πέρασαν (ή καλλίτερα: ακόμα περνούν) οι εν λόγω άνθρωποι;

Λίγη προϊστορία της υποθέσεως εν τάχει: περί τα τέλη της δεκαετίας του '80 δωρίζει στην κόρη του ο τότε ιδιοκτήτης του ένα συμπαθητικό σε έκταση οικόπεδο (για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω την τοποθεσία - τόσο γνωστή έχει γίνει η περίπτωση αυτή). Εκτός σχεδίου μεν, αλλά πάνω σε κοινοτική οδό, άρα με καλά προικιά το πράγμα. Γεμάτη χαρά η γυναίκα, μαζί με τον άντρα της, αρχίζει να κάνει όνειρα για ένα ωραίο σπιτάκι εκεί, αφού η θάλασσα είναι πολύ κοντά, με τα πόδια, όταν έχει κύμα την ακούς σχεδόν. Αρχικά απευθύνεται σε έναν τοπικό μηχανικό (όχι αρχιτέκτονα) προκειμένου να της φτιάξει "σχέδιο" και να "βγάλει άδεια". Ο συνάδελφος λοιπόν φτιάχνει το σχέδιο, έλα όμως που για να πας στην πολεοδομία για την άδεια χρειάζεσαι και την έγκριση της αρχαιολογίας. Και εδώ αρχίζει η οδύσσεια....

Σωτήριον έτος 1992. Οι νεόκοποι τότε ιδιοκτήτες, απευθυνόμενοι προς την Αρχαιολογική Υπηρεσία (πάλι δεν αναφέρω ποια απ' όλες, καταλαβαίνετε και για ευκολία θα αναφέρεται ως Α.Υ. από εδώ και πέρα) έλαβαν σχετικές οδηγίες: θα πρέπει να οριστεί ραντεβού με αρχαιολόγο και εκσκαφικό μηχάνημα ώστε να γίνουν "δοκιμαστικές τομές" στο έδαφος, προκειμένου η Α.Υ. να δώσει την έγκρισή της. Κλείστηκε το ραντεβού, ήρθε το μηχάνημα και ο αρχαιολόγος, μπαίνει στο οικόπεδο και πριν καλά καλά στήσει ο χειριστής το εργαλείο του λέει ο αρχαιολόγος στους ανυποψίαστους ιδιοκτήτες: "Εδώ έχουμε ευρήματα!" Δυστυχώς γι αυτούς ο τύπος δεν διαψεύστηκε. Ήδη, με μια πιο προσεκτική ματιά, ήταν φανεροί σχηματισμοί λίθων στην επιφάνεια του οικοπέδου, σε πάρα πολύ σαφή διάταξη για να είναι τυχαία η θέση τους. Η διαδικασία τον τομών σταμάτησε πριν καλά καλά αρχίσει, ο αρχαιολόγος επιφυλάχτηκε για να ενημερώσει την Α.Υ., η ντόπια μηχανικάρα "την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια", ναι, ναι, εξαφανίστηκε, έγινε καπνός, την έκανε Λούης, δεν τον έβρισκαν πουθενά, ούτε τότε, ούτε αργότερα, και οι ιδιοκτήτες έμειναν με την απορία.

Η συνέχεια; Για να μην σας κουράζω. Από το 1993, πόσα χρονάκια έχουν περάσει; Πόσα; Είκοσι; Σωστά! Είκοσι χρόνια αναμονής, οι ιδιοκτήτες παρακολουθούν εμβρόντητοι και εν πολλοίς αβοήθητοι τους συμπαθείς κατά τ' άλλα ανθρώπους με τις τσαπούλες, τα φτυαράκια και τα βουρτσάκια τους, να έχουν ανοίξει σχεδόν όλο το οικόπεδό τους, σε βάθος σε ορισμένα σημεία μεγαλύτερο από τα τρία μέτρα και να έχουν αποκαλύψει μνημεία (ταφικά ως επί το πλείστον) μεγίστης αρχαιολογικής αξίας, πανελλαδικά! Βέβαια, όχι χωρίς κόστος γι αυτούς. Τα χώματα έπρεπε να φύγουν με φορτηγά, οπότε πλήρωνε Έλληνα φορολογούμενε την ανασκαφική έρευνα της Α.Υ., ενώ στην ουσία αυτή να έχει καταστήσει άχρηστη την περιουσία σου! Και δαρμένος και φταίχτης. Από τη μία το Κράτος, παρά την σπουδαιότητα των ευρημάτων, δεν προχωρά στην αναγκαστική απαλλοτρίωση της έκτασης προκειμένου να μετατραπεί σε κανονικό αρχαιολογικό χώρο (τον καιρό εκείνο άρχιζε το "τσουνάμι" της "λεφτά υπάρχουν" κρίσης, οπότε πού λεφτά για τέτοια καλαμπούρια, ε;), από την άλλη δεν επιτρέπει στον ιδιοκτήτη να χρησιμοποιήσει την περιουσία του όπως αυτός θα ήθελε. Και τον υποβάλλει, τάχα με την δικαιολογία της επιτάχυνσης των διαδικασιών της ανασκαφής, σε δυσθεώρητα έξοδα από πάνω.

Όλα αυτά βέβαια εμείς τα μάθαμε πολύ αργότερα....

...γιατί κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και το γραφείο μας. Αρχές δηλαδή του 2007, οι καταταλαιπωρημένοι ιδιοκτήτες μας ζήτησαν την βοήθεια. Μας είπαν βέβαια, πως υπάρχει "κάποιο θεματάκι" με την αρχαιολογία (όλα τα προαναφερθέντα τα μαθαίναμε τμηματικά και πολύ - πολύ αργότερα), αλλά μέχρι να πάω στο μέρος για πρώτη φορά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε σε τι ιστορία πάμε να μπλέξουμε. Εν πάση περιπτώσει, αφού δώσαμε τα χέρια και μας είπαν τι περίπου θα ήθελαν, φτιάξαμε μια πρόταση - σπίτι σε ένα επίπεδο, ισόγειο, με υπόγειο γκαράζ και αποθήκες. Οι ιδιοκτήτες ενθουσιασμένοι με το σχέδιο και τα προοπτικά συμφώνησαν και έτσι μπορούσαμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα, δηλαδή στην υποβολή φακέλου στην Α.Υ. Η έγκρισή της είναι απαραίτητη και χωρίς αυτήν η πολεοδομία δεν δέχεται καν να εξετάσει έναν φάκελο μελέτης. Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η Α.Υ. μας απάντησε, πως θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθούν οι ανασκαφικές εργασίες, να γίνει αποτύπωση των ευρημάτων, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε. Ήταν φανερό, ότι προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο, γιατί στην ουσία οι εργασίες στο οικόπεδο είχαν σταματήσει. Στην κατ ιδίαν κουβέντα με τον υπεύθυνο αρχαιολόγο έμαθα, πως λόγω οικονομικών στενεμάτων δεν έχουν την δυνατότητα να προσλάβουν εργάτη... Περνούσαν οι μήνες, οι ιδιοκτήτες αγανακτούσαν, εμείς το ίδιο (ξέρετε, ούτε αμοιβή ούτε τίποτα, άμα δεν καταθέσεις, δεν έχει κοκό...) και οι φίλτατοι αρχαιολόγοι ποιούσαν την νήσσαν. Έτσι φτάνουμε στις αρχές του 2012 (!!!!) όταν επιτέλους ειδοποιηθήκαμε, ότι η υπόθεση θα περάσει από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), γιατί λόγω της σπουδαιότητας των ευρημάτων δεν αρκούσε η έγκριση από το τοπικό. Στο ΚΑΣ ευτυχώς όλα "πήγαν καλά". Ζητήθηκε να αποφύγουμε τις αρχαιότητες με τα θεμέλια, ώστε να μπορούν ανενόχλητοι οι αρχαιολόγοι να συνεχίσουν να παίζουν με τις βουρτσούλες τους, με άλλα λόγια να μαζέψουμε την οικοδομή στο μισό περίπου, να μετατραπεί σε διώροφο, να μεταφερθεί στο πίσω μέρος του γηπέδου, με άλλα λόγια η αρχική μελέτη στα σκουπίδια και φτου, ξανά μάνα, πάλι από την αρχή. Νέα μελέτη, καινούργια μπρα-ντε-φέρ διαδικασία έγκρισης από τους πελάτες, νέος φάκελος στην Α.Υ., αναμονή, τηλέφωνα, οχλήσεις, νεύρα... Όσπου μια μέρα, voilà, να σου και η έγκριση!

Ναι, ναι, ναι. Τον Φεβρουάριο του 2013. Κάντε έναν μικρό υπολογισμό: 2013 - 1990 = 23. 23 χρόνια αναμονής!!! Και αναρωτιέται κανείς, εάν σε αυτό το κράτος (ο Θεός να το κάνει κράτος) υπάρχει έστω και η απειροελάχιστη δικαιοσύνη. Γιατί εδώ μιλάμε για μια γενιά καθυστέρησης, για χαντάκωμα ιδιωτικής περιουσίας, για συστηματικό και ανερυθρίαστο εκβιασμό των ανθρώπων εκ μέρους της πολιτείας, για τον εγκλωβισμό τους σε διαδικασίες δαπανηρές, χρονοβόρες και αδιέξοδες. Κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για κανέναν, στις αναρίθμητες υπηρεσίες όλοι κρύβονται πίσω από νόμους και διατάγματα, τα οποία όμως, προ πολλού, έπαψαν να είναι επίκαιρα και ουσιαστικά.

Ερχόμαστε στο δια ταύτα: Να λένε και "δόξα σοι ο Θεός" οι ιδιοκτήτες, που έστω και έτσι τελικά θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους. Και εμείς, ότι θα ανταμειφθούν επιτέλους οι κόποι μας :) Η συνέχεια αναμένεται εξίσου ενδιαφέρουσα, με την έναρξη των οικοδομικών εργασιών...

Ο παππούς και ο εγγονός

Ένα βράδυ κουβέντιαζαν ο παππούς και ο εγγονός του για τη σύγχρονη ζωή.

Ξαφνικά ο εγγονός ρωτάει τον παππού του : «Παππού, πόσο χρονών είσαι;»

Ο παππούς απαντάει: «Άσε με λίγο να το σκεφτώ…» και συνεχίζει αμέσως.

«Γεννήθηκα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση, το φωτοαντιγραφικό, οι φακοί επαφής και τα αντισυλληπτικά χάπια.

Δεν υπήρχαν τα αστυνομικά ραντάρ, οι πιστωτικές κάρτες και οι ακτίνες λέιζερ.

Ακόμη δεν είχε εφευρεθεί ο κλιματισμός, τα αυτόματα πλυντήρια και στεγνωτήρια, τα ρούχα τα έπλεναν τότε απλά στο χέρι και τα κρεμούσαν έξω στον καθαρό αέρα για να στεγνώσουν.

Ο άνθρωπος ακόμη δεν είχε πατήσει στο φεγγάρι, δεν υπήρχαν τα αεριωθούμενα αεροπλάνα.

Παντρεύτηκα τη γιαγιά σου και μέναμε μαζί, σε κάθε οικογένεια υπήρχε η μητέρα και ο πατέρας. Η λέξη «gay» ήταν μια σεβαστή αγγλική λέξη, η οποία χαρακτήριζε κάποιον εύθυμο, πρόσχαρο, ικανοποιημένο άντρα και όχι έναν ομοφυλόφιλο.

Για τις λεσβίες δεν είχαμε ακούσει τίποτα και οι άντρες δεν φορούσαν σκουλαρίκια.

Γεννήθηκα πριν από τους υπολογιστές, τις παράλληλες σπουδές και τις ομαδικές θεραπείες.

Οι άνθρωποι δεν πήγαιναν να κάνουν προληπτικές εξετάσεις, ο γιατρός τους έστελνε να κάνουν ανάλυση ούρων και αίματος ανάλογα.

Μέχρι να γίνω 25 ετών προσφωνούσα τον κάθε άντρα «Κύριε» και κάθε γυναίκα «Κυρία» ή «Δεσποινίς».

Εάν εκείνους τους καιρούς κάποια γυναίκα ανέβαινε στο τραμ ή το λεωφορείο τότε όλα τα παιδιά και οι νέοι της παραχωρούσαν τη θέση τους.

Εάν ήταν έγκυος τη συνόδευαν μέχρι το κάθισμά της και εάν χρειαζόταν πήγαιναν να της αγοράσουν εισιτήριο και της το έφερναν.

Οι άνδρες περπατούσαν στην άκρη του πεζοδρομίου, οι γυναίκες κοντά στα κτίρια. Στις σκάλες οι άντρες παραχωρούσαν στις γυναίκες την πλευρά με τον χειρολισθήρα, στο ασανσέρ πάντα έμπαιναν πρώτες και οι άντρες πάντα τους κρατούσαν την καρέκλα για να καθίσουν.

Οι άντρες ποτέ δεν χαιρετούσαν μια γυναίκα εάν προηγουμένως δεν σηκώνονταν από το κάθισμά τους.

Στο τραπέζι σηκώνονταν κάθε φορά που σηκωνόταν η γυναίκα ακόμα και αν αυτό ήταν για μια στιγμή και μόνο.

Οι άνδρες άνοιγαν στις γυναίκες τις πόρτες των αυτοκινήτων και άλλες πόρτες και τις βοηθούσαν να βγάλουν το παλτό τους.

Στους καιρούς εκείνους η παρθενιά δεν προκαλούσε καρκίνο και τέτοιες κοπέλες ήταν για τις οικογένειές τους τιμή και για τον σύζυγο καμάρι.

Τη ζωή μας την καθόριζε η τήρηση του Δεκαλόγου, η ψύχραιμη σκέψη, ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους, η τήρηση των νόμων, την γέμιζε καρποφόρα συμβίωση με τους δίπλα μας και η υπεύθυνη ελευθερία.

Μας δίδασκαν να ξεχωρίζουμε το καλό και το κακό και την αίσθηση ευθύνης για τις πράξεις μας και τις συνέπειές των.

Το fast food νομίζαμε ότι προορίζεται για αυτούς που βιάζονται.

Σοβαρή σχέση σήμαινε ότι είχαμε καλές σχέσεις με τα αδέλφια μας και τους άλλους κοντινούς και πιο μακρινούς συγγενείς και φίλους.

«Time sharing» σήμαινε πως η οικογένεια πάει για διακοπές με άλλη ή άλλες γνωστές οικογένειες, όχι το να μοιράζεται τον χώρο με ξένους.

Δεν γνωρίζαμε ασύρματα τηλέφωνα, ούτε τα κινητά.

Δεν ακούγαμε στερεοφωνικές ηχογραφήσεις, ραδιόφωνο FM, κασέτες, CD, DVD και δεν είχαμε ηλεκτρονικές γραφομηχανές, υπολογιστές, notebook. Το notebook σήμαινε σημειωματάριο για μας.

Τα ρολόγια τα κουρδίζαμε κάθε μέρα. Δεν υπήρχε τίποτα ψηφιακό, ούτε τα ρολόγια ούτε άλλες οικιακές συσκευές δεν είχαν φωτεινές οθόνες.

Και αφού μιλάμε για συσκευές, δεν υπήρχαν ούτε ΑΤΜ, φούρνοι μικροκυμάτων, ξυπνητήρια με ραδιόφωνο. Ούτε λόγος για βίντεο και βιντεοκάμερες.

Δεν υπήρχαν ψηφιακές αλλά ούτε οι έγχρωμες φωτογραφίες, μόνο ασπρόμαυρες και για την εμφάνισή τους έπρεπε να περιμένεις τουλάχιστον τρις μέρες.

Εάν σε κάποιο προϊόν έγραφε «Made in Japan» ξέραμε ότι θα είναι κακής ποιότητας και πράγματα με την ένδειξη «Made in Korea», «Made in China» ή Ταιβάν δεν υπήρχαν καν.

Δεν γνωρίζαμε τη Domino Pizza και τα McDonalds ή κάτι για τα ιντερνέτ καφέ.

Στα καταστήματα μπορούσες να αγοράσεις πράγματα με 5 ή 10 δραχμές. Το παγωτό, το εισιτήριο ή αναψυκτικό κόστιζαν 10 δραχμές. Ένα καινούργιο αυτοκίνητο στοίχιζε με σημερινά χρήματα 3000 ευρώ, αλλά ποιος είχε τότε τόσα χρήματα;

Στα νιάτα μου το χόρτο ήταν κάτι που το θερίζουν και όχι να το καπνίζουν.

Ήμασταν μάλλον οι τελευταίοι που πιστεύαμε πως η γυναίκα χρειάζεται τον άντρα για να κάνει παιδί.

Λοιπόν. Και τώρα πες μου πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;»

«Ωχ παππού… πάνω από 200!» απάντησε ο εγγονός.

«Όχι μανάρι μου», απάντησε ο παππούς «μόνο εβδομήντα!»

Μη λειτουργικός σοσιαλισμός

Ένας Αμερικανός καθηγητής οικονομικών, σε κάποιο τοπικό πανεπιστήμιο, ποτέ δεν έκοβε ούτε έναν φοιτητή στο μάθημά του, όμως τη τελευταία φορά έκοψε ένα ολόκληρο έτος. Η τάξη του επέμενε, πως το "σοσιαλιστικό" μοντέλο του προέδρου Obama λειτουργεί, ότι κανείς δεν θα έπρεπε να είναι πολύ φτωχός ή πολύ πλούσιος, όλοι θα έπρεπε να είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο.

Ο καθηγητής είπε στους φοιτητές: "ΟΚ, στη τάξη αυτή θα κάνουμε ένα πείραμα βασισμένο στο σχέδιο του Obama. Τους βαθμούς των επιμέρους τεστ θα τους φέρουμε στο μέσο όρο και έτσι όλοι οι φοιτητές θα λαμβάνουν τον ίδιο βαθμό, όσο δηλαδή και ο μέσος όρος της τάξης. Οπότε κανείς δεν θα κοπεί αλλά επίσης κανείς δεν θα πάρει άριστα" (με τους βαθμούς δηλαδή αντικατέστησε το ύψος των αποδοχών των φορολογουμένων πολιτών).

Μετά το πρώτο τεστ ήταν οι βαθμοί κοντά στο μέσο όρο και όλοι οι φοιτητές πήραν 8. Οι φοιτητές που μελετούσαν πολύ και σκληρά ήταν βέβαια λίγο απογοητευμένοι, αλλά αυτοί που διάβαζαν λιγότερο ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι.

Στο επόμενο τεστ, αυτοί που διάβαζαν λίγο μελέτησαν ακόμα λιγότερο και οι διαβαστεροί αποφάσισαν, πως τους αρκεί ο μέσος όρος της τάξης και μελέτησαν και αυτή λίγο. Στο τεστ αυτό ο μέσος όρος διαμορφώθηκε στο 5. Κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος.

Μετά το τρίτο τεστ ο μέσος όρος έγινε 3. Όσο προχωρούσαν οι εξετάσεις, ο μέσος όρος δεν αυξανόταν, τα πάντα μετατράπηκαν σε στείρους διαπληκτισμούς, αλληλοκατηγορίες και βρισιές. Κανείς δεν ήθελε να μελετήσει για όφελος άλλου. Προς γενική έκπληξη όλοι τους στο τέλος της χρονιάς κόπηκαν και δεν πέρασαν το μάθημα.

Ο καθηγητής τότε συμπέρανε, πως ένας έτσι νοούμενος σοσιαλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει. Η αμοιβή μπορεί να είναι καλή, ο κόσμος μπορεί να έχει κίνητρα επιτυχίας, αλλά εάν η κυβέρνηση του αφαιρέσει όλη την αμοιβή, τότε κανείς δεν θα προσπαθεί, κανείς δεν θα αναζητά την επιτυχία.

Και τελειώνει με πέντε προτάσεις σχετικές με το πείραμά του:

1. Δεν μπορείτε τους φτωχούς να τους μετατρέψετε σε καλοστεκούμενους και τους επιτυχημένους να τους αποκλείσετε από τα εισοδήματά τους με νόμους και νομοθετήματα.

2. Αν αποκτήσει κάποιος κάτι χωρίς να έχει δουλέψει γι' αυτό, τότε θα πρέπει κάποιος άλλος να δουλέψει γι' αυτό, χωρίς βέβαια να αμειφθεί για την εργασία του.

3. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει σε κανέναν τίποτα, αν προηγουμένως δεν το πάρει από κάποιον άλλον!

4. Δεν γίνεται να πολλαπλασιαστεί ο πλούτος με το να μοιραστεί!

5. Εάν το ήμισυ του κόσμου φαντάζεται πως δεν χρειάζεται να εργαστεί γιατί το άλλο ήμισυ θα τους φροντίζει και όταν το άλλο ήμισυ μάθει πως δεν είναι καλό να εργάζεται, γιατί κάποιοι άλλοι θα αποκτήσουν χωρίς κόπο αυτά που οι ίδιοι παρήγαγαν, τότε αυτό είναι η αρχή του τέλους μιας κοινωνίας, ενός έθνους.

Υ.Γ.

Πως είπατε; Σας θυμίζουν αυτά τίποτα; Τα συμπεράσματα δικά σας. :D

CAD ΤΖΑΜΠΑ???

Θα το έχετε ζήσει οι περισσότεροι. Η φύση της δουλειάς μας δεν μας επιτρέπει να μένουμε στα παλιά. Όλοι οι συνεργάτες μας δουλεύουν πια έτσι. Παντού μας ζητάνε εκτός από κουτιά με σχέδια σε χαρτί και CD με τα ίδια πράγματα σε "ηλεκτρονική" μορφή (τι ηλίθια έκφραση κι αυτή, δεν βρίσκετε; Αντί να λένε π.χ. ψηφιακή...) Οπότε θέλουμε δεν θέλουμε, το τελικό σχέδιο με το χέρι πέθανε. Και εδώ φτάνουμε στο συμπέρασμα: Χρειαζόμαστε κάποιο σχεδιαστικό πακέτο! Αλλά όχι όποιο να 'ναι, κάποιο με το οποίο θα μπορέσουμε καταρχήν να κάνουμε τη δουλειά μας και κατά δεύτερον αυτό να μπορεί να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο (λέγε με άλλα προγράμματα σχεδίασης).

Μέχρι πρόσφατα η αγορά ενός σχεδιαστικού προγράμματος ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση με την έννοια ότι δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές. Βέβαια, το κόστος απόκτησης ενός τέτοιου προγράμματος ήταν ιδιαίτερα υψηλό. Ευτυχώς, με την αύξηση της ζήτησης και την πληθώρα προσφερομένων λύσεων, οι επιλογές είναι πολλές, οι τιμές κάπως "μάζεψαν", οι εφαρμογές εξειδικεύτηκαν και πλέον τα σημερινά "πακέτα" είναι απόλυτα στοχευμένα σε συγκεκριμένες ομάδες χρηστών.

Όμως μην ξεχνάμε ούτε στιγμή πως στην Ελλάδα ζούμε και ως Έλληνες το έχουμε λίγο και σαν εθνικό σπορ το να χρησιμοποιούμε "πειρατικό" ή "σπασμένο" (ή όπως αλλιώς θέλετε, πέστε το) λογισμικό. Το θεωρούμε λιγάκι και "μαγκιά" δηλαδή, να λέμε: "Κοίτα τους άλλους που πλήρωσαν έναν σκασμό λεφτά για να πάρουν το τάδε πρόγραμμα! Εγώ το βρήκα "σπασμένο" και το χρησιμοποιώ τζάμπα. Κορόιδα..." και ακολουθεί συνήθως και ένα πονηρό γελάκι. Βέβαια, μας πειράζει αφάνταστα όταν κάποιος χρησιμοποιεί τις δικές μας ιδέες και τη δουλειά χωρίς να μας το ζητήσει ή μας αποζημιώσει γι' αυτό, ενώ από την άλλη δεν μας καίγεται καρφί για το ότι κάποιος (ή πολύ πιο σωστά κάποιοι - πολλοί) δούλεψε σκληρά για να φτιάξει μία ολόκληρη εφαρμογή, δαπάνησαν άπειρο χρόνο, κόπο, χρήματα και κυρίως τεχνογνωσία για να το φτιάξουν και εμείς δεν θα τους ανταμείψουμε για τον κόπο τους, αντιθέτως! Όχι μόνο δεν πληρώνουμε, αλλά κερδίζουμε και χρήματα χρησιμοποιώντας το! Θα μου πείτε: "Ναι, αλλά ποιος μπορεί να δώσει τέσσερα πέντε χιλιάρικα ευρώ για σχεδιαστικό πρόγραμμα σήμερα;" Όχι πολλοί, θα απαντούσα, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αφού δεν μπορώ (ή καλύτερα δεν έχω) να αγοράσω τέτοιο πακέτο θα πρέπει να παρανομώ, να κλέβω; ΌΧΙ βέβαια!

Εδώ θα πρέπει να σταθούμε λιγάκι και ανοίγοντας μικρή παρένθεση να σκεφτούμε: τι ακριβώς ζητάμε από ένα σχεδιαστικό πρόγραμμα; Για μας τους αρχιτέκτονες η απάντηση δεν είναι τόσο απλή ή μονοσήμαντη. Αν ρωτήσετε συνάδελφο, θα σας απαντήσει, χαριτολογώντας: "...με το πάτημα ενός κουμπιού να τα κάνει όλα μόνο του!..." Αυτό θα ήταν τέλειο, και εγώ θα ήθελα ένα τέτοιο. Να όμως που τέτοιο απλά ΔΕΝ υπάρχει. Και ούτε θα υπάρξει ποτέ! Άρα θα πρέπει μόνοι μας να προσδιορίσουμε τις ανάγκες μας (ποιες εργασίες θα κάνουμε και ποια αποτελέσματα θέλουμε να πάρουμε από ένα CAD πρόγραμμα) και στη συνέχεια να αναζητήσουμε αυτό που θα είναι πιο κοντά στα ζητούμενα. Είναι γνωστό, πως οι εταιρίες λογισμικού "φορτώνουν" τα προγράμματά τους με πλήθος δυνατοτήτων, περισσότερο όμως ως εργαλείο μάρκετινγκ και όχι ουσίας, τις οποίες όμως ο τελικός χρήστης ή δεν τις χρειάζεται ή δεν θα τις χρησιμοποιήσει ποτέ, δεδομένου ότι τις πιο πολλές φορές θα αγνοεί πλήρως την ύπαρξή τους. Πόσες αλήθεια από τις δυνατότητες ενός π.χ. κειμενογράφου γνωρίζετε και χρησιμοποιείτε; Όλες είπατε; Έρευνες που διενήργησαν μερικά πανεπιστήμια απέδειξαν, πως ο μέσος χρήστης δεν χρησιμοποιεί πάνω από το 15 με 20% των δυνατοτήτων μιας εφαρμογής γραφείου! Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα CAD προγράμματα και γενικότερα για όλες τις (συνήθως) εμπορικές εφαρμογές.

Άρα λοιπόν αφού καταλήξουμε στο τι θέλουμε από ένα πρόγραμμα CAD, περνάμε συνήθως στην δεύτερη φάση, δηλαδή στην επιλογή υποψηφίων. Εδώ, όπως όλοι καταλαβαίνετε, το σημαντικότερο ρόλο παίζει το μάρκετινγκ, οι συμβουλές των "ειδικών" ή των "ήδη μυημένων" και σπανιότερα η τύχη ή οτιδήποτε άλλο. Στρεφόμαστε συχνά σε λύσεις τις οποίες βλέπουμε πως επέλεξαν πολλοί από τους συνεργάτες μας, χωρίς βέβαια να εξετάσουμε αν η επιλογή αυτή συμβαδίζει με τα ζητούμενα χαρακτηριστικά. Με απλά λόγια, αν όντως είναι το πακέτο, το οποίο θα μας διευκολύνει στη δουλειά. Καταλήγουμε πολλές φορές σε κλεμμένα αντίγραφα γνωστών, ακριβών ως επί το πλείστον, προγραμμάτων γενικής σχεδίασης και στη καλύτερη περίπτωση αγοράζουμε εφαρμογή που "τρέχει" στο σχεδιαστικό περιβάλλον τους, ως επέκταση, ενώ οι εταιρίες ανάπτυξης αυτών των επεκτάσεων κάνουν "τα στραβά μάτια" και δεν εξετάζουν αν ο πελάτης τους είναι νόμιμος κάτοχος του βασικού πακέτου. Τελικά, οι περισσότερες δυνατότητες του βασικού προγράμματος θα μείνουν βέβαια ανεκμετάλλευτες, αποτέλεσμα ασφαλώς αναμενόμενο λόγω και της σχεδόν παντελούς εκπαίδευσης των χρηστών πάνω σε θέμα απλής, ορθής χρήσης τους. Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Εξαρτάται από το τι θα χρειαστεί να κάνουμε με το CAD. Εάν θα το χρησιμοποιήσουμε σαν απλό σχεδιαστήριο, δηλαδή για σχέδιο καθαρά 2D, δεν χρειαζόμαστε προγράμματα με φοβερές δυνατότητες 3D και φωτορεαλισμού, αυτό είναι ξεκάθαρο. Αρκούμαστε δηλαδή σε πακέτα δισδιάστατης σχεδίασης με δυνατότητα ανοίγματος αρχείων σχεδίων αρκετών γνωστών και διαδεδομένων μορφών όπως DWG, DXF και άλλα.

Στη περίπτωση λοιπόν του 2D CAD μας προσφέρονται τρεις επιλογές: Η πρώτη (και η πιο δαπανηρή) είναι να αγοράσουμε το AutoCAD LT της Autodesk (http://usa.autodesk.com/autocad-lt/). Έχει και κάποιες υποτυπώδεις δυνατότητες δημιουργίας 3Δ μοντέλων αλλά όχι πολλά πράγματα. Βέβαια, θα χρειαστεί να ακουμπήσετε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 1250€ για να το αποκτήσετε νόμιμα. Αυτή είναι τιμή καταλόγου, μπορείτε να βρείτε αρκετά φθηνότερες προσφορές ακόμα και μαζί με τη συνδρομή για ένα χρόνο γύρο στα 830€ εξοικονομώντας κοντά στα 500€! Αλλά! Πηγαίνω κατευθείαν στην δεύτερη εναλλακτική λύση. Εδώ και καρό κυκλοφορούν προγράμματα CAD συμβατά με το AutoCAD (ας μην κρυβόμαστε, παρά τα διάφορα κατάφερε να καθιερωθεί ως πρότυπο) που προέρχονται από το λεγόμενο ITC - δηλαδή οι διάφορες παραλλαγές του IntelliCAD. Στην έκδοση professional συνήθως υπερκαλύπτουν το AutoCAD LT και περιέχουν και σημαντικά προχωρημένες δυνατότητες ακόμα και για solid modelling! Η τιμή τους; Εδώ συνεχίζονται τα καλά νέα. Με 460€ τελική τιμή (http://www.intellicad.org/) αποκτά κανείς σχεδιαστικό πακέτο 2 και 3D. Αν μάλιστα υπάρχει προηγούμενη εμπειρία χρήσης του AutoCAD, δεν θα υπάρχει καμία δυσκολία προσαρμογής, καθώς οι περισσότερες εντολές και γενικότεροι χειρισμοί είναι ίδιοι. Έχει βέβαια και κάποια μειονεκτήματα, όπως την χαμηλότερη ταχύτητα στον χειρισμό των πολύ μεγάλων αρχείων, αν και αυτό είναι σχετικό. ΟΚ θα μου πείτε, άρα θέλω δε θέλω, πάλι θα πρέπει να πληρώσω. Ε ναι, δεν θα έπρεπε; Όλα τζάμπα τα θέλετε; Τζάμπα; Για μια στιγμή! Υπάρχει και τρίτος δρόμος! Του δωρεάν CAD!

Πάμε λοιπόν! Η γνωστή σε πολλούς γαλλική Dassault (ναι, ναι, καλά θυμάστε, αυτή που βγάζει κάτι μαχητικά αεροσκάφη κλπ.), η οποία σημειωτέον ανέπτυξε το πρωτοποριακό και μέχρι σήμερα ένα από τα πιο διαδεδομένα περιβάλλοντα παραμετρικής σχεδίασης πρωτοτύπων  CATIA, διέθεσε το ελεύθερο πρόγραμμα σχεδίασης DraftSight σε όλους - επαγγελματίες, φοιτητές και εκπαιδευτές (http://www.3ds.com/products/draftsight/overview/). Το πρόγραμμα αυτό ανοίγει και σώζει αρχεία dwg - άρα παρέχει στον χρήστη τη δυνατότητα να δει, να επεξεργαστεί και να αποθηκεύσει αρχεία σχεδίων του AutoCAD και των συμβατών προγραμμάτων. Για τον χρήστη με προηγούμενη εμπειρία ισχύει ότι και για το IntelliCAD. Μηδενικό σχεδόν χρόνος προσαρμογής δηλαδή. Διαθέτει επίσης την δυνατότητα δημιουργίας 3Δ αντικειμένων, ακόμα και 3D Solids! Αλλά σαν πολλά δεν ζητάω από ένα δωρεάν (!!!) πρόγραμμα; Έχει βέβαια και τις ελλείψεις του. Δεν υπάρχει δυνατότητα επέκτασης των δυνατοτήτων του με ρουτίνες lisp, ούτε vlx και arx. Προσφέρει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Υπάρχει σε έκδοση και για άλλα λειτουργικά συστήματα πέρα από τα Windows! Για Mac OS και για Linux! Αυτό σημαίνει, πως μπορούμε να στήσουμε έναν σταθμό εργασίας CAD με μηδενικό κόστος από πλευράς λογισμικού, αφού όλα τα κομμάτια του είναι δωρεάν διαθέσιμα στο διαδίκτυο! Μην περιμένετε λοιπόν και δοκιμάστε το, τι έχετε να χάσετε?

Κρίση είπατε; Μόνο στην Ελλάδα;

Γίνεται τόσος λόγος, μήνες και χρόνια πια, για κρίση, μέτρα, τρόικες, PSI, κούρεμα, χτένισμα, ξύρισμα και ότι άλλο "καλλωπιστικό" μπορεί να βάλει ο νους μας. Μαθαίνουμε καθημερινά νέους οικονομικούς όρους, κόλπα των τραπεζιτών και κεφαλαιούχων. Για τη χώρα μας, τη χρεοκοπία της και για το πως θα σωθεί, πως θα ξανά-ματα-αναγεννηθεί, από τις στάχτες της, δίκην Φοίνικα. Ανάπτυξη! Επανεκκίνηση της οικονομίας! Είναι παράλογο, μην πω άκρως προκλητικό, την σωτηρία της Ελλάδος να την ευαγγελίζονται αποκλειστικά αυτοί, οι οποίοι στην ουσία οδήγησαν την χώρα στη σημερινή της κατάσταση. Όμως άλλο θέλω να πω.

Είχα χθες μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία με συγγενή μου από τη Τσεχία. Όντας συνομήλικός μου, έχει και αυτός τα παιδιά του φοιτητές σε πανεπιστήμιο. Έμαθα λοιπόν με ομολογουμένως μεγάλη έκπληξη, πως ο εκεί υπουργός οραματίστηκε να εφαρμόσει τη υποχρεωτική καταβολή διδάκτρων στα κρατικά πανεπιστήμια. Στα πλαίσια, λέει, του περιορισμού δαπανών για την παιδεία (σας θυμίζει τίποτα;). Ναι, καλά διαβάσατε! Στα κρατικά, για τα οποία, όπως και εδώ και παντού αλλού, οι πολίτες πληρώνουν τους φόρους τους. Ως αποτέλεσμα ο εν λόγω υπουργός εισέπραξε την μήνιν του κόσμου και κυρίως των φοιτητών, οι οποίοι ξεκίνησαν αγώνα ενάντια στην απόφασή αυτή. Τι έκαναν; Όχι κατάληψη, όχι καταστροφές. Καθολική απεργία!!! Αποχή από όλες τις εκδηλώσεις, μαθήματα, εξετάσεις, ερευνητικά προγράμματα κλπ. κλπ. Και τι έγινε τελικά; Το αναμενόμενο βέβαια. Δηλαδή η υπουργική καρέκλα άρχισε τους έντονους τριγμούς κάτω από τον εν λόγω υπουργάκο, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει την απόφαση περί διδάκτρων μέχρι το 2013..."και βλέπουμε", ώστε να επανεξετάσει το θέμα και ο κόσμος, ευρισκόμενος στη δίνη της ύφεσης και των μέτρων λιτότητας, ανάσανε ανακουφισμένος, έστω μόνο προσωρινά. Η μόνη διαφορά με τις εδώ πρακτικές σε ανάλογες περιπτώσεις ήταν το γεγονός, πως δεν καταστράφηκαν πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, δεν κάηκαν κτίρια και περιουσίες ασχέτων, εν πολλοίς άτυχων συμπολιτών μας, δεν πυρπολήθηκαν ιστορικές βιβλιοθήκες και άλλα εθνικά σύμβολα, δεν άνοιξε κανενός το κεφάλι από γκλομπ αστυνομικού ή μάρμαρο από τα σκαλιά του "King George" και η ατμόσφαιρα δεν "αρωματίστηκε" με την "ευωδιά" των δακρυγόνων αερίων της ΕΛΑΣ.

Νομίζω, πως οι φοιτητές εκεί μας έδειξαν με τις πράξεις τους τον τρόπο αντίδρασης. Επιμονή, ατέλειωτη υπομονή και πάνω από όλα προσδιορισμός στόχων και συγκεκριμένων λύσεων. Το να είμαστε έτσι "γενικώς" και "αόριστα" "αγανακτισμένο" και "θυμωμένοι", το να σπάμε και να καίμε με κάθε ευκαιρία τα κέντρα των πόλεών μας, δεν είναι λύση. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε πάλι τα ίδια γνωστά πρόσωπα της δημόσιας ζωής να μας σερβίρουν την περί σωτηρίας της πατρίδας μας επιφοίτηση τους. Το κάνουν μόνο και μόνο μην τυχόν και χάσουν τη καρεκλίτσα τους. Την κότα που τους γεννά τα χρυσά αυγά τους, χωρίς αυτοί να κουραστούν και "άσε τα κορόιδα να χτυπιούνται". Ήρθε πλέον η ώρα, πρέπει να πάνε σπίτι τους! Για αρχή εκεί. Αργότερα βέβαια, θα πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον ειδικού δικαστηρίου και του λαού για τις πράξεις τους. Όχι για το τι δεν έπρεπε, μα κυρίως για το τι ΈΠΡΕΠΕ να κάνουν και δεν το έκαναν! Λογικά, δεν πρέπει να φοβούνται κάτι, έτσι δεν είναι; Γιατί όπως λέει και η παροιμία: Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται!

4030 - The number of the Beast

Τη 1η Μαρτίου μας "μπαίνει" ο νέος νόμος για τις άδειες δόμησης. Νόμος βγαλμένος από τα παραμύθια. Ναι, γιατί μόνο σε τέτοιο παραμυθένιο κόσμο θα μπορούσε να έχει νόημα και όχι στην Ελλάδα. Είδε κι απόειδε η Πολιτεία να κυνηγάει την αυθαίρετη δόμηση και να μην καταφέρνει δεκαετίες τίποτα και έτσι αποφάσισε να αποτινάξει από πάνω της την ευθύνη για το πάρτι του τσιμέντου που συντελείται ανά τη χώρα και να αναθέσει στους ιδιώτες μηχανικούς την τήρηση και την εφαρμογή του νόμου. Η αρχή δόθηκε με τον "νόμο για τα αυθαίρετα", δηλαδή τον ν. 4014 του 2011. Με κίνδυνο αφαίρεσης άδειας εξάσκησης επαγγέλματος των μηχανικών και των συμβολαιογράφων, με πρόστιμα πανταχόθεν, με διαπόμπευση των "κακών" παραβατών και των "έξυπνων" καταπατητών, με ανασκολοπισμό, σχοινί και σαπούνι, πίσσα και πούπουλα και ποιος ξέρει με πόσες άλλες απειλές ακόμα, επιχειρεί το κράτος να σταματήσει την αυθαίρετη δόμηση. Μόνο που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Στα νησιά μας αυτή τη στιγμή γίνεται όργιο αυθαιρέτων κατασκευών! Οι "μαζί τα φάγαμε" βιάζονται να προλάβουν να γλιτώσουν τα έξοδα αδειών, φόρους, αμοιβές μηχανικών, εισφορές στο ΙΚΑ, ΦΠΑ και ένα σωρό άλλα φτιάχνοντας βίλες και εξοχικά σε μέρη, όπου δεν θα μπορούσαν κανονικά να στήσουν ούτε κοτέτσι! Θα πείτε : Δεν θα τους εντοπίσουν; Αλλά πως; Κτηματολόγιο δεν υπάρχει!!! Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς ολοκληρωμένο κτηματολόγιο! Οι αεροφωτογραφίες είναι παλιές τουλάχιστον μια τριετία (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Οι πολεοδομίες πέρασαν, πολύ πριν από το κούρεμα του δημοσίου χρέους της χώρας μας, από γενναίο "κούρεμα" του προσωπικού, οπότε οι υπάλληλοί τους δεν φτάνουν ούτε για ζήτω! Και έτσι, Ελλάδα - Ελλαδίτσα μου, τι 'χες Γιάννη τι 'χα πάντα; Νόμους έχουμε δόξα τω θεώ, ΝΑ! Μόνο που το πρόβλημά μας ήταν πάντα η μη εφαρμογή τους. Διότι εάν εφαρμόζονταν οι νόμοι, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο, οι περισσότεροι  από τους "μαζί τα φάγαμε" θα περνούσαν τον καιρό τους χαζεύοντας τον ουρανό μέσα από τα κάγκελα των φυλακών και οι υπόλοιποι θα την είχαν κοπανήσει από τη χώρα σε μέρη μακρινά, όπου δεν θα τους έφτανε ούτε η Interpol! Και μένει σε μας, τους καθημερινούς μηχανικούς - "στρατιωτάκια", να βγάλουμε ξανά όλα τα φίδια από τη τρύπα και να γινόμαστε για πολλοστή φορά πειραματόζωα των "εμπνευσμένων" πολιτικών υπαλλήλων - μέλη της γνωστής παράγκας, αποκαλούμενης και "Βουλή των Ελλήνων"! Βοήθειά μας!!!